Vorige week schreef ik:

Len is dood….
Ik probeer te voelen, maar ik kom  alleen maar tot: het kan niet, het is niet waar…
Ik loop door mijn gevoelslijsten: verbijsterd, onthutst, ontsteld, geschokt…. Verpletterd???
Behoeftes: ????

Hier laat ik het maar even bij.

Inmiddels zijn we ruim een week verder.

Afgelopen woensdag hebben we waarlijk waardig, mooi, liefdevol en intens afscheid genomen. In stijl. Len was een oude hippie, ze lag in een rieten mand, werd vervoerd in een klassiek knalblauw oud VW-busje met twee rouwvlaggetjes voorop en het afscheid was in het Hijgend Hert, haar stamkroeg.

Zet de boel stil

En in die week heb ik eindeloos gedaan wat ik al mijn deelnemers vertel: als er een situatie is: zet hem stil, STOP, haal adem en kom thuis. En ga dán beginnen aan het rondje waarnemen, voelen, behoeftes en mogelijk verzoeken.

De eerste dagen bleef ik al steken bij ‘de boel stilzetten’. Het ongeloof gierde zo door mijn lijf, het ‘dit kan niet waar zijn- dit is niet waar-ik geloof het niet’ nam alle ruimte in.

We bezochten de tuin, ik schreef een stuk om te zeggen op het afscheid en langzaam, langzaam kon ik wat dieper komen.

Ik voelde me nog immer verbijsterd, onthutst en geschokt en bleef me maar afvragen: wat is hier de ‘should’?  Wat moet er anders? Len mag niet dood zijn… ok wat zégt dat dan?

Acceptatie

Acceptatie. Acceptatie was ik heel erg niet aan het vervullen.
Alleen het woord al riep onmiddellijk verzet in me op. Ik wíl het ook helemaal niet accepteren. Boos, verdrietig, nukkig.
Ik haalde Byron Katie erbij:

• is het waar? JAAA.
• Weet je zeker dat het waar is? Ja….
• En hoe behandel je jezelf en die ander dan?
  Ja… vol gevecht, weerstand, verzet. Niet zacht en liefdevol. Acceptatie: pffffff

En toch maakte dat proces me zachter. Alleen al het realiseren dat ik niet accepteer, gaf me een soort van innerlijke rust.
En de realisatie dat het waar is, waar blijft, Len is dood!!

Rouwen

Behoefte aan rouwen… daar is tie weer. Stilstaan bij wat je zooooo intens graag anders had willen zien, maar wat niet is. Ik kon het een beetje aanraken.

Woensdag was het afscheid, en eindelijk kon ik bij mijn verdriet. Niet handig als je een stuk wilt voorlezen, maar het was er en dat kon ik meteen vieren, hoe onhandig ook.

Er was nog wel een jakhals in me die riep: ben jij nou een NVC trainer, dat je je niet eens kunt herpakken op een moment dat je iets moet voorlezen? Tijd nemen voor jezelf, ademen… Maar die jakhals heb ik maar gewoon even geaaid en mezelf toestemming gegeven dat dit er mocht zijn.

En huilen helpt. Is zó bevrijdend. Samen huilen ook. Dus ik heb gehuild, en kan nu rouwen. Durf de pijn aan te kijken en kan eigenaarschap pakken over dit stukje leven en dood.

Dankbaar

En dit schrijvend voel ik dankbaarheid voor de wijze mensen die ons dit soort processen hebben overgedragen. Marshall, Byron, mijn leraren die me het hebben voorgeleefd… en ben ik dankbaar voor de mensen om me heen die me ruimte geven, niet wegpoetsen, die luisteren, met me zijn.