Al tijden heb ik plannen en ideeën om een jaartraining NVC, Verbindende Communicatie te gaan geven. Samen met mijn empathie buddy’s hebben we hier ook al tijden plannen voor en afgelopen zomer, na mijn certificering vond ik dat het tijd was dit nu eens handen en voeten te gaan geven.
Al weken zijn we aan het voorbereiden, lesstof aan het maken, echt (voor mij) ouderwets aan het bouwen. Heerlijk. En morgen is het dan zo ver. We starten onze eerste jaartraining verbindend communiceren. Volle groep. 12 Deelnemers. Nu wordt het Echt.
Spannend.
Ben trots én ook echt een beetje gespannen. Zullen de mensen aanslaan op wat we bieden? Vraag me dan af waarom ik dit toch allemaal doe? Waarom ik zó graag juist dit de wereld in wil brengen?
En denk dan: stel toch voor, stel toch voor dat we als mensen het voor elkaar krijgen om niet meer bang te hoeven zijn van elkaar… Ik schreef een paar weken geleden een tekstje:
Hoe zou het zijn?
Hoe zou het zijn als je niet bang meer hoeft te zijn voor afwijzing,
Niet bang meer hoeft te zijn om het niet goed genoeg te doen
Hoe zou het zijn als je zou durven vertrouwen dat je ok bent, echt ok
En dat de mensen dan nog steeds van je houden?
Hoe zou het zijn als de ander niet bang voor jou meer hoeft te zijn om afgewezen te worden
Niet bang meer hoeft te zijn het niet goed genoeg te doen?
Hoe zou het zijn als de ander erop durft te vertrouwen dat ie ok is, echt ok
Omdat je onvoorwaardelijk van die ander houdt?
En dat raakt aan waar ik voor leef. De bereidheid om de mens achter al het (soms zo F#ing ingewikkeld) gedrag te zien en de schoonheid van zijn of haar behoeftes te vinden.
Twijfel en onzekerheid
En als we dan werken met mensen die zoveel pijn en trauma hebben opgelopen, merk ik soms dat de moed me in de schoenen zinkt. Hoe kan ik van mensen vragen de schoonheid van die ander te willen vinden? En realiseer me dat ik dan een grote stap oversla. Het begint met het vinden van de schoonheid in jezelf. En wellicht is nog steeds niet helemaal tot in mijn vezels door gedrongen dat pas als je écht van jezelf houdt, je echt je eigen schoonheid ziet, je écht accepteert dat jij bent wie je bent, je de ander kunt en wilt zien in hoe die is.
Iets in mij twijfelt wellicht nog steeds aan die realiteit, aan die waarheid, aan die vanzelfsprekendheid van dat mechanisme…. En daarmee, zo realiseer ik me al schrijvend, mis ik dus een stukje vertrouwen in de mensen.
Vertrouwen
Auw, dat is confronterend…. Durf ik er op te vertrouwen dat dat zo is? Mooi thema om voor mezelf in te brengen in de jaartraining. Want Marinus Knoope leerde me al: trainers zijn vooral trainers omdat ze wat ze de wereld in brengen vooral zelf nog moeten leren. Nu moet er natuurlijk niks, maar realiseer me intens dat ik door dit te doen een kans creëer voor mezelf om veel te mogen leren. Zeker in dat stukje missend vertrouwen. ‘Als niets meer moet kan ik ontmoeten’. 😊