Het leven schenkt gewoon blogs 😊
Gisteren fietste ik door de stad en dacht al fietsend na over een paar dingen die die ochtend opeens samenvielen. Bewustzijn, inzicht.
Victor Mids, Onderstroom en lezen
Heel vaak denk ik na over wat Victor Mids ons laat zien: zijn Mindf#ck. Hoeveel neemt ons systeem op aan indrukken waarvan we ons gewoon niet bewust zijn? Victor toont zo vaak aan dat dat indrukwekkend veel is.
Dan stelde iemand me afgelopen week de vraag hoe NVC zich verhoudt met de onderstroom.
En we lezen het boek Dawn of the beginning. Het begin van alles. Een fantastisch en kritisch boek(= 2 oordelen) over de historie van de mensheid vanuit een ander verhaal. Een van de dingen die daarin wordt gezegd is dat als wij mensen een theorie hebben die we als geloofwaardig hebben aangemerkt, we bewijzen, die de zo zorgvuldig opgebouwde theorie aanvecht of op losse schroeven zet, óf negeren óf trachten belachelijk te maken. (voorbeelden daarvan: ooit was het waarheid dat de aarde plat was. De eersten die iets anders beweerden kregen de doodstraf. De wetenschap is erg hardnekkig met het vasthouden aan ooit aangenomen hypotheses, maar niet alleen de wetenschap. Wij mensen doen dat ook. Als iets niet strookt met onze overtuiging laten we echt niet meteen die overtuiging los, ook niet als de bewijzen voor het tegendeel sterk zijn.)
Ik werk niet samen
Ik heb een overtuiging over samenwerken. Dat doe ik namelijk niet. Ben ik niet van. Ik werk het liefst alleen want dat gaat sneller, ik ben geen perfectionist en hoef dan ook niks uit te leggen. Lekker makkelijk.
Hans heeft me afgelopen jaren meermalen zowel laten zien als laten ervaren dat zijn bijdrage (als ik die al vroeg) het product, de les, het stukje, kwalitatief echt beter maakte. Gekscherend hebben we ‘het VHU kenmerk’ in het leven geroepen: Als iets het VVHU-kenmerk krijgt (Versie Hans Udo) heeft Hans er naar gekeken en is interpunctie, taal, netheid, precisie en noem maar op zonder twijfel verbeterd. Maar ja samenwerken is echt niet mijn ding!
Jaartraining NVC
Dit jaar geven we voor het eerst een jaartraining NVC en die componeer ik samen met Hans, Jacqueline en Berendina. Ik noem dat ook echt geen samenwerken , want dat doe ik niet, het is meer ons toffe NVC-clubje waarin we ontmoeten en leren en spelen. 😊
Ik gooi iets in de groep en iedereen kijkt er naar, vult aan, we komen bij elkaar en bouwen stapje voor stapje de lessen op.
Afgelopen dagen had ik een vaag gevoel van onrust over me. We waren allemaal aan een document aan het werken en hadden niet goed afgesproken hoe we dat zouden doen. Het leek er op dat mensen dubbel werk aan het doen waren. Ik schreef over mijn onrust in onze app en Berendina schreef terug: “Dat is samenwerken.”
Die kwam binnen als een bliksemflits en de impact gooide ik net zo snel mijn systeem weer uit. Daar doe ik namelijk niet aan!
Samenwerken?
Fietsend naar de stad kwam dat bericht echter terug en terug. Dát is samenwerken… Ik merkte dat die drie woorden me enorm raakten. Dat is samenwerken….
En ik realiseerde me: hier heb ik een situatie te pakken. Wat doen die drie woordjes met mij? Waarom raken ze me zo? Ik wil nooit samenwerken. Vanuit mijn hoofdkantoor beredeneer ik dat dat maar tijd kost, gedoe is, ik doe het allemaal liever alleen.
Mijn gevoel echter vertelde me echter vandaag iets heel anders!
Ik ben bang om samen te werken. Want ik moet zorgen dat iedereen het altijd naar zijn/haar zin heeft. Niemand mag gefrustreerd raken, boos worden, het gevoel hebben dat het gedoe is en ik ben óveral verantwoordelijk voor…. Want als mensen boos worden, het niet naar hun zijn hebben (door mij), vinden ze me niet meer aardig. Dus ben ik dat vóór. Ik zorg dat dat niet gebeurt en doe lekker alles alleen. Au… pijn. Verdriet, schaamte ook, mijn god….
Ik werk niet samen want ik ben bang….
En wat we nu aan het doen zijn is samenwerken…en behoorlijk intensief… Ik ben aan het samenwerken.. en mensen zijn misschien wel boos, geïrriteerd, want ik heb het niet goed geregeld, ben overal verantwoordelijk voor…
Inzicht
En al fietsend zag ik opeens die drie componenten:
Mijn overtuiging “Ik werk niet samen” hield ik in stand. We waren aan het spelen, aan het oefenen, niet aan het samenwerken!
Iemand stelt mij een vraag over de onderstroom en de relatie met NVC en daar gaat mijn systeem dan onmiddellijk mee aan de gang. Want hier heb ik echt wel een ding uit mijn onderstroom te pakken. Als ik eerlijk in mezelf op zoek ga, was dat knagende gevoel van onrust er al een paar keer eerder, maar ik ben goed in ontkennen, wegstoppen, onderschoffelen. Ik had er de vraag over de onderstroom voor nodig om deze door mij onbewust toch opgepikte eerdere signalen boven water te halen.
En dan?
Sja… leuk allemaal dat ik al die draadjes nu zie, stof heb voor een blog, maar wat doe ik er dan mee?
Dat is voor mij dan waar de enorme waarde van NVC in zit: nu ik dit heb uitgepuzzeld, broed ik daar een nachtje op, schrijf ik er een blog over en ga ik er vervolgens met mijn clubje waar ik dus blijkbaar mee samenwerk over in gesprek. Ik vertel wat ik voel, hoe bang ik ben en vraag hoe dat voor ze is om te horen. Ik geef eigenaarschap terug. Check of wat ik allemaal denk waar is (zijn ze boos, gefrustreerd, vinden ze dat ik verantwoordelijk ben voor alles? Allemaal waarschijnlijk niet waar en als het op enig moment waar is, zullen ze me dat vertellen) En dat geeft zo’n enorm vertrouwen. En vooral inzicht.
Opluchting ook en daardoor blijdschap, plezier zelfs. Want dit soort processen vind ik echt waanzinnig leerzaam en bijzonder.