Puzzel
En inmiddels ben ik ruim 14 jaar en heel erg veel levenservaring en inzichten verder. Ik leerde Nederland aan de rafelrand kennen, werd NLP trainer, richtte de Tientjes Academie op en kwam na heel wat pogingen mijn drijfveren helder te krijgen, pogingen bij te dragen aan vrede; vrede in mezelf, vrede tussen mensen, terecht bij de geweldloze communicatie. Na meer dan 50 jaar zoeken en speuren, begonnen er stukjes in mijn levenspuzzel op de goeie plek te vallen. (en die vallen nog steeds…)
Geweldloze Communicatie
Geweldloze communicatie… het boek met die titel kocht ik in 1999. ‘Marshall Rosenberg, geweldloze communicatie’. Ik verslond het én wat daar in stond lukte me niet. Ik realiseerde me pas vele jaren later dat je niet leert fietsen door een boek te lezen… Je leert evenmin geweldloos communiceren door een boek te lezen. En toen ik het las wist iets in mij dat dit iets was wat mogelijkerwijs een antwoord zou kunnen zijn op Hoe dan? Hoe maak je wereldvrede? Hoe een betere wereld?
Boeddhisme
Want dat antwoord vond ik steeds niet. Het Boeddhisme gaf me inzicht in het bestaan van oorzaak en gevolg. Het gaf me mijn eigenaarschap terug. Het bevrijdde me van mijn katholieke harnas waarin ik het Goed moest doen voor God in de Hemel. Ik ben verantwoordelijk voor mijn leven, en alles wat ik doe heeft heel eenvoudig een gevolg. De Tibetanen vertelde over incarnatie: ook die sloeg in mij aan. Kon ik eindelijk het idee ‘wonderkinderen’ verklaren. Als je iets héél intens doet in een leven, neem je daar iets van mee naar je volgend leven. Het maakte voor mij ook het plaatje zo immens veel groter: het gaat niet alleen om dit leven, er is een oneindige cyclus levens. Wat een verademing. Allereerst gaf me dat de ruimte om niet alles in 1 leven ‘af’ te hoeven hebben, en het gaf me samen met het concept oorzaak en gevolg (karma) ook een enorme ruimte in mijn gepieker over wat je allemaal tegenkomt in je leven en waarom.
Ik realiseer(de) me intens dat ook dit wellicht allemaal aannames zijn, maar deze aannames pasten zoveel beter in mijn denken, in mijn wereldbeeld dat ik ze warm en intens heb omarmd.
NLP
Bleef echter eindeloos de vraag: hoe doe je nou goed? HOE??? Want dat leerde ik alsmaar nergens. NLP heeft me enorme inzichten gebracht. Tools ook die me zo helpen. Vooronderstellingen (ander woord voor aannames) als een bril waardoor ik de wereld zoveel ruimer ben gaan zien. Logische niveaus waardoor ik contact kan maken met mijn missie, mijn persoonlijke ‘Waartoe ben ik op Aarde’. Het werken met mijn innerlijke delen, in gesprek kunnen gaan met al die stemmetjes en innerlijke persoonlijkheden die mij in ieder geval dagelijks voorzien van intern commentaar. Associatie en dissociatie waardoor ik van een afstandje naar mezelf leerde kijken en stapje voor stapje ging zien wat ik deed, wat mijn aandeel was in wat me allemaal ‘overkwam’. Mijn grenzeloos aanpassen, niet eerlijk (durven) zijn, mijn confrontatieangst, mijn altijd aan de kant gaan voor de ander, mijn vrijheidsdrang, en mijn enorme verlangen naar een betere wereld die toch op een of andere manier moet kunnen… alleen bleef ook in de NLP het antwoord op Hoe dan? Onbeantwoord.
Wordt nog een keer vervolgd 🙂