Blogje wat me beter past. Zoals jullie wellicht meekrijgen schrijf ik blogjes om jullie mee te nemen in de nieuwe stappen in onze geliefde Tientjes Academie. Dat vind ik niet heel erg leuk omdat ik niet zo van terugkijken ben, maar op verzoek van mijn vrolega’s doe ik het nog één keer.
Gisteren was ik op weg naar mijn vader en dacht ik na over botsing tussen behoeftes in mijzelf. En realiseerde ik me: dat vind ik veeel leuker om over te schrijven. Dus voor de afwisseling een beschouwing vanuit de Verbindende Communicatie.
Al ons gedrag vertonen we om behoeftes te vervullen. De afgelopen weken zijn wij vol in zorg voor onze lieve buurvrouw Toos. Ze is 90, heel zelfstandig en zo eens in de week drinken we bakkie koffie met haar en keuvelen we in onvervalst Brabants wat af. Een paar weken geleden viel ze, brak haar heup en moest naar het ziekenhuis en daarna naar een zorghotel.
Wij kwamen als een soort vanzelf in een mantelzorg-rol. Normaliter is onze agenda vol, nu kwam er van alles om te regelen bij, knalde ik nog harder dan normaal tegen de voor mij onbegrijpelijke systemen (zo wilde ik wat vragen bij de huisarts: bent u gemachtigd? Eh.. nee? Dat moest, anders kon ik niks regelen. Formulier. Belde ik de zorgverzekering: Bent u gemachtigd. Jazeker. O maar niet voor de zorgverzekering, dat is anders. En weer een formulier. Ok ok. Ga ik naar de apotheek om medicijnen te halen: je voelt hem al hè?: Bent u gemachtigd. Zeker wel. Dubbel! ???? Ja maar niet voor de apotheek….) en overleed er een neef van me waarvoor mijn vader, ook afhankelijk, graag naar de uitvaartdienst wilde en vroeg of wij konden rijden.
Zo reed ik op de snelweg richting Etten-Leur en beschouwde mijn afgelopen overvolle en stressvolle weken. Waar ben ik mee bezig? Welke behoeftes vervul ik met onze zorg voor Toos, mijn geregel, mijn gezorg? En waar ontstaat dan mijn innerlijk conflict? Welke behoeftes komen in de knel?
Ik voel me zo dubbel: ik ben blij, dankbaar, vervuld dat we er zo kunnen zijn voor Toos en mijn vader:
Behoeftes aan bijdragen, zorg, zorgvuldigheid, waardering, erkenning, ertoe doen. Behoefte aan compassie, gezelligheid, humor, ondersteuning en verbinding ook.
En ik voel me gestresst, moe, onrustig, oncomfortabel tegelijkertijd. Lezend, eindeloos lezend door mijn behoeftelijsten kom ik bij: eigenaarschap? Overzicht, rust, ruimte, voortgang en vrijheid.
Die raken in de knel.
En dit schrijvend (wat voor mij soort journalen is, dus een helend innerlijk proces) voel ik verdriet. Verdriet dat mijn leven zo vol voelt soms dat ik alsmaar het gevoel heb dat ik moet rennen, ik voel me dan opgejaagd. Moet nog dit en moet nog dat. En vooral de grote diversiteit aan dingen waaraan ik moet denken doet me voelen als een, ik zeg altijd bloemkool, dat is het beeld dat ik er bij heb, maar dan een met heel ver uitgerekte bloemtopjes. Google afbeeldingen brengt me bij het plaatje van een virus: zó voel ik me dan:
Behoeftes aan orde, overzicht, ruimte, focus (is geen behoefte, maar voelt wel zo ????
En nu is het zaterdag. Doodstil in huis. Hans is met zijn dochters een weekendje weg. Ik heb tijd. Ruimte. De zon schijnt… en ik schrijf een beschouwend blogje over een proces in mezelf. En ken je dat? Dat dan ineens zo’n vonk van blijdschap en vreugde komt? Dankbaarheid dat het Leven me schenkt wat nodig is: steeds weer op precies het goeie moment? Alle ruimte om mijn bloemkoolhoofd tot rust te brengen. Allerlei sprietjes aandacht te geven, ruimte, zoals het schrijven van zo’n blogje. En voel ik rust. Harmonie. Acceptatie dat mijn leven altijd wat onrustig zal zijn omdat ik zoveel wil én daar ook echt blij van word…dat ik hiervoor kies (keuze en vrijheid).
Het is wat ik mezelf vertel, overtuiging dus dat ik zoveel moet, geen ruimte heb omdat ik hem niet altijd zie of durf te nemen… ah… ook een interessante.
Die raakt me. Ik moet beschikbaar zijn maar ben het niet altijd voor mezelf. Tijd alleen, in rust zodat ik kan beschouwen: hoe vaak gun ik mezelf dat?
Wow, die komt wel binnen.
Toen ik afstudeerde voor mijn NLP Master practitioner had ik me verkleed. Als een soort virus: ik had een pak met allemaal sprieten naar buiten: ik tastte volcontinu mijn omgeving af om direct op iedere prikkel te kunnen reageren. En zong dat ik me daar bewust van was geworden, hoe blij ik daarmee was en hoe ik dat ging aanpakken. Ik sloot af met Ik hou van Mij van Harrie Jekkers (waar ik toevallig vanavond naar toe ga…)
En dacht dat dat inmiddels klaar was. En voel, zittend hier in de stilte van een leeg huis (wat zelden voorkomt en nooit eerder in onze relatie zo lang) dat ik dat nog steeds doe als er mensen zijn: ik heb mijn sprieten naar buiten om te kunnen reageren…
En dat maakt focus lastig, in ieder geval verdeeld… Ik ervaar hier en nu hoe heerlijk het is om helemaal gefocust te kunnen werken, schrijven, op niemand te hoeven reageren, niks in de gaten te hoeven houden… mijn hemel….
Verzoek aan mezelf: ga ik dit bespreekbaar maken? Ja natuurlijk!
Voel me blij, licht, vrolijk. Wat een inzicht.